Το παιδί τρώει πάντα επειδή πεινάει ή μήπως όχι??
Μία διαφορετική προσέγγιση
Για να καταλάβουμε το πώς μπορεί να βοηθήσει η ψυχολογία, πρέπει να αισθανθούμε ότι η ανάγκη για φαγητό είναι η ανάγκη για συναισθηματική τροφή. Από την πρώτη στιγμή που το μωρό έρχεται στον κόσμο, χωρίς να ξέρει να μιλάει ή να σκέφτεται, δέχεται την προσφορά της τροφής (δηλ. του γάλατος) ως προσφορά αγάπης. Το τάισμα είναι η στιγμή που απολαμβάνει το ολοκληρωτικό δέσιμο με τη μαμά.
Όταν όλα πηγαίνουν καλά, το παιδί θα μάθει να διαχωρίζει τις δύο λειτουργίες: θα τρώει όταν πεινάει και θα επικοινωνεί με τη μητέρα του ώστε να αντλεί συναισθηματική υποστήριξη. Αν όμως κάτι δεν πάει καλά;
- Η αίσθηση της απόρριψης από τη μαμά ή τον μπαμπά (όταν του προσάπτουν ότι δεν είναι αρκετά καλό παιδί, καλός μαθητής, καλός αθλητής), μπορεί να ενεργοποιήσει την ανάγκη παλινδρόμησης στα συναισθήματα ασφάλειας, δηλαδή να αναζητάει όπως το μωρό το γάλα για να έρθει σε επαφή με την αγάπη. Η πρόσληψη τροφής καλύπτει σ’ αυτήν την περίπτωση συναισθηματικές ανάγκες.
- Διαζύγιο, θάνατος, σοβαρά προβλήματα στην οικογένεια. Εδώ η υπερφαγία και το συνεχές «τσιμπολόγημα» δημιουργούν ένα αίσθημα ζεστασιάς και ευχαρίστησης ενάντια στο φόβο και την ανασφάλεια που μπορεί να βιώνουν καθημερινά μέσα στο σπίτι τους.
- Η έλλειψη ουσιαστικής σχέσης αγάπης και αποδοχής από τους γονείς και την ευρύτερη οικογένεια, της ανοιχτής εκδήλωσης της αγάπης, της δημιουργίας ενός περιβάλλοντος ασφάλειας και σταθερότητας, της οριοθέτησης που προκύπτει από ενδιαφέρον και όχι από κατάχρηση εξουσίας, μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρά ψυχικά ελλείμματα στο παιδί. Και πάλι το παιδί ίσως καταφύγει στο φαγητό για να παρηγορηθεί.
